Het World Wide Web, vaak afgekort als WWW of simpelweg het web genoemd, is een informatiesysteem waarin documenten en andere webbronnen worden geïdentificeerd door Uniform Resource Locators (URL's). Deze URL's kunnen met elkaar verbonden zijn door middel van hypertextlinks en zijn toegankelijk via internet. Gebruikers hebben toegang tot internet via webbrowsers en verzenden gegevens via de Hypertekstoverdrachtsprotocol (HTTP) of de veilige variant ervan, HTTPS.
Het World Wide Web werd in 1989 uitgevonden door Tim Berners-Lee, een Britse computerwetenschapper die werkte bij CERN (de Europese Organisatie voor Nucleair Onderzoek). Zijn uitvinding was aanvankelijk bedacht om tegemoet te komen aan de vraag naar geautomatiseerde informatie-uitwisseling tussen wetenschappers aan universiteiten en instituten over de hele wereld.
Wat is het verschil tussen het WWW en internet?
Veel mensen gebruiken het World Wide Web (WWW) en internet vaak door elkaar, maar ze vertegenwoordigen duidelijk verschillende concepten.
Het internet is een enorm netwerk van netwerken, een mondiale infrastructuur die miljoenen computers over de hele wereld met elkaar verbindt, waardoor ze met elkaar kunnen communiceren. Deze communicatie gebeurt via een gestandaardiseerde reeks protocollen (regels voor het verzenden van gegevens), zoals het Internet Protocol (IP) en de Transmissie Controle Protocol (TCP). In wezen is het internet de ruggengraat die de basisinfrastructuur biedt voor gegevensuitwisseling en connectiviteit, en een breed scala aan diensten ondersteunt, zoals e-mail, bestandsoverdracht en het World Wide Web.
Aan de andere kant is het World Wide Web een van de diensten die op internet actief zijn. Het maakt gebruik van de infrastructuur van internet om informatie te delen via webpagina's, dit zijn documenten waarin ze zijn opgemaakt HyperText-opmaaktaal (HTML) en toegankelijk via browsers.
Hoe werkt het wereldwijde web?
Het World Wide Web werkt via een reeks onderling verbonden stappen waarbij verschillende technologieën en protocollen betrokken zijn.
1. Een webpagina aanvragen
Het begint allemaal wanneer een gebruiker een URL in een webbrowser invoert of op een hyperlink klikt. De URL specificeert de locatie van een webbron op een server. De browser parseert de URL om het protocol (meestal HTTP of HTTPS) te bepalen server's domein naam en het specifieke pad naar de bron op het server.
2. Domeinnaamsysteem (DNS) opzoeken
De browser moet het server's domeinnaam omzetten in een IP-adres, dat wordt gebruikt om de server op het internet. Dit wordt bereikt door middel van de Domain Name System (DNS), een wereldwijde, gedistribueerde directoryservice. De browser stuurt een verzoek naar een DNS server, die reageert met het bijbehorende IP-adres of het verzoek doorstuurt naar een andere DNS server totdat het adres gevonden is.
3. Een verbinding tot stand brengen
Zodra het IP-adres is verkregen, initieert de browser een verbinding met de server. Dit omvat een handshake-proces om veilige communicatie te garanderen, vooral als het HTTPS-protocol wordt gebruikt. De verbinding wordt via internet tot stand gebracht met behulp van het Transmission Control Protocol (TCP), dat garandeert dat datapakketten in de juiste volgorde worden verzonden, ontvangen en samengesteld.
4. Het HTTP-verzoek verzenden
Nadat er een verbinding tot stand is gebracht, stuurt de browser een HTTP-verzoek naar de server, waarin wordt gevraagd naar de webbron die door de URL wordt geïdentificeerd. Dit verzoek bevat details zoals het type verzoek (GET om inhoud op te halen, POST om gegevens in te dienen, enz.), de specifieke bron die wordt aangevraagd, en aanvullende headers die informatie geven over de browser en de soorten inhoud die deze kan verwerken.
5. Server Reactie en weergave van de webpagina
De server ontvangt en verwerkt het HTTP-verzoek. Als de bron beschikbaar is en het verzoek geldig is, wordt de server reageert met een HTTP-antwoord, dat de gevraagde inhoud bevat (meestal een HTML-document) en een statuscode (bijvoorbeeld 200 OK voor succes). De browser parseert vervolgens de HTML, CSS en JavaScript, waarbij indien nodig aanvullende bronnen worden aangevraagd, zoals afbeeldingen, stylesheets of scripts. Voor deze bronnen zijn mogelijk aanvullende DNS-zoekopdrachten en HTTP-verzoeken vereist. Ten slotte geeft de browser de webpagina weer die de gebruiker kan bekijken. Dit weergaveproces omvat het construeren van het Document Object Model (DOM) uit de HTML, het toepassen van CSS-stijlen en het uitvoeren van JavaScript om de pagina dynamisch te wijzigen.
Evolutie van het World Wide Web
De evolutie van het World Wide Web kan worden gevolgd via verschillende belangrijke fasen, die elk worden gekenmerkt door aanzienlijke technologische vooruitgang en veranderingen in de manier waarop mensen toegang krijgen tot online-inhoud, deze creëren en ermee omgaan. Hier is een breed overzicht:
Web 1.0 (het statische web)
Deze fase begon met de uitvinding van het web door Tim Berners-Lee bij CERN in 1989, en duurde tot de jaren negentig. Web 1990 wordt vaak gekarakteriseerd als het ‘alleen-lezen’ web, waarbij de meeste gebruikers consumenten van inhoud waren in plaats van producenten. Websites waren meestal statische HTML-pagina's die informatie aanboden zonder interactieve functies. Vroege browsers zoals Mozaïek en Netscape Navigator maakten het voor mensen gemakkelijker om op internet te navigeren, maar het creëren van webinhoud was vooral in handen van webontwikkelaars en organisaties.
Web 2.0 (het sociale web)
Vanaf het begin van de jaren 2000 veranderde het web in wat gewoonlijk Web 2.0 wordt genoemd. De opkomst van door gebruikers gegenereerde inhoud, interactiviteit en sociale netwerken definieert dit tijdperk. Technologieën zoals AJAX (Asynchronous JavaScript en XML) maakten het mogelijk dynamische webapplicaties te creëren die de inhoud konden bijwerken zonder de hele pagina opnieuw te laden, waardoor de gebruikerservaring aanzienlijk werd verbeterd. Platformen als Wikipedia, YouTube, Facebook en Twitter stelden gebruikers in staat om inhoud te creëren, te delen en eraan samen te werken als nooit tevoren. Het onderscheid tussen webconsumenten en producenten vervaagde en het internet werd een platform voor sociale interactie en gebruikersgestuurde inhoud.
Web 3.0 (het semantische web)
Deze iteratie van het web heeft tot doel inhoud niet alleen leesbaar te maken voor mensen, maar ook begrijpelijk voor machines, waardoor een intelligentere en onderling verbonden webervaring mogelijk wordt. Web 3.0 wordt gekenmerkt door het vermogen van computers om alle gegevens op internet te analyseren: de inhoud, koppelingen en transacties tussen mensen en computers. Technologieën als RDF (Resource Description Framework), SPARQL (een querytaal voor databases) en OWL (Web Ontology Language) staan centraal in deze visie. Bovendien wordt Web 3.0 vaak geassocieerd met de integratie van kunstmatige intelligentie, virtuele realiteit (VR) en augmented reality (AR) en blockchain-technologieën, die een meer meeslepende, veilige en gepersonaliseerde webervaring beloven.
Web 4.0 (het intelligente of symbiotische web)
Hoewel nog niet volledig gedefinieerd, wordt de toekomst van het web voorgesteld als nog intelligenter en autonomer, met geavanceerde AI, machine learning en IoT (internet der dingen) integratie waardoor het web een integraal onderdeel wordt van onze fysieke wereld. Deze vooruitgang zou kunnen leiden tot een meer intuïtieve en naadloze interactie tussen mensen en de digitale omgeving, waarbij het internet individuele voorkeuren en behoeften begrijpt, aanbevelingen doet en taken uitvoert met minimale menselijke inbreng.
